Op de weg terug naar Oeganda!

Na 4 maanden in Nederland was ons vertrek terug naar Oeganda weer aanstaande. Wat nemen we mee?

Met ons patroon van 8 maanden in Oeganda en dan met het voorjaar/ zomer 4 maanden in Nederland zijn we ook dit derde jaar van Bring Light doorgegaan. Graag nemen we jullie mee in een combinatie van Ugandese ’toevalligheden’, namelijk van het niet plannen maar aanvoelen en actie met de prachtige Nederlandse eigenschap van langere termijn visie en gevoel voor verantwoording. Hopelijk spreekt deze blog je aan van het mooie van ‘go with the flow’ tot ‘regeren is vooruitzien’. Twee principes die zo tegenstrijdig lijken, echter soms ook zo verenigbaar.

Het was op de zondagochtend van 4 augustus 2024, een paar dagen voor ons vertrek naar Oeganda.
Via de penningmeester van onze stichting hadden we een week eerder het bericht gekregen dat de Haastrechtse Kerk ook dit jaar had gedoneerd. We waren blij verrast, want we hadden helemaal geen aanvraag of iets gedaan. Zo’n laatste week is altijd hectisch met voorbereiden van komende tijd en het afsluiten van de periode in Nederland met afscheid van familie en vrienden. Ook nog even de Nederlandse kant van alle projecten en werk bezoeken/ meeten is natuurlijk tot aan vertrek mogelijk. Dus doen!  

Mieke ging nog even met beide zoons naar camping met familie en ik bleef thuis voor afspraken op zaterdag. Die zaterdagavond kwam de kerk in Haastrecht steeds maar voorbij in mijn gedachte. Misschien ga ik dan wel. Go with the flow en daar ging ik om 9.30 uur, hop op die heerlijke Nederlandse fiets richting dat prachtige klassieke gebouw in het centrum van Haastrecht.

Veel te vroeg, op zijn Nederlands zat ik op de 2de rij met zeer vriendelijke mensen naast en achter me. Een prachtig welkom en dat was heel fijn. Ze hoorden graag dat ik kwam om te bedanken. Zelfs nadat  bleek dat ze van de ‘andere’ kerk waren. Tijdens de zomer zijn de Hervormden en Gereformeerden in Haastrecht samen. En werd er meteen bij verteld, dat ze binnenkort (waarschijnlijk) als één doorgaan. Goed om te horen dat eenheid als  belangrijk wordt ervaren. Ik denk ook een echte Nederlandse waarde die we nog steeds onderhuids regelmatig tegenkomen. Voor mij mooi om te merken dat ik vatbaar wordt voor dit soort typisch Nederlandse dingen. Blijkbaar ben ik het in Oeganda veel minder tegengekomen en is het niet meer zo vanzelfsprekend.

Dankbaar en geïnspireerd. That is good good feeling!

Tijdens de dienst werd tot mijn grote verbazing 20 minuten lang gedeeld over iets wat mij ook echt aansprak. Misschien had ik daarom naast dankbaarheid tonen voor de ondersteuning zo sterk het gevoel dat ik die zondag naar de kerk wilde gaan. Waar het over ging? Voorganger Rien Wattel sprak over de boer die als hij zijn ogen dichtdoet en over het land kijkt de toekomst van zijn gewassen of vee ziet. Als hij zijn ogen weer open doet, dan ziet hij de realiteit. De realiteit dat er in de aarde gewroet moet worden om die toekomst te bereiken. Het dromen met actie zorgt voor realisatie, echter een boer weet ook dat droogte of tegenslag ook een belangrijk factor is die hij niet kan beïnvloeden. Toch werkt hij altijd door en blijft dromen, want dat ligt in zijn macht.

Ik vertaalde dit later naar de 3 d’s en de 3 p’s. Een d en een p is hetzelfde echter dan 180 graden gedraaid. Je kan het zien als een klok. De wijzer, de lange steel, draait om de buik van de letter. Soms is het tijd voor de 3 d’s: “Dromen, durven en doen” en soms is het tijd voor de 3 p’s: “Plannen, positioneren en proberen”. Het is trekken in de d en duwen in de p. Het gaat een beetje ver om in een blog de drie tegen elkaar te zetten, maar hopelijk hebben jullie daarvan ook een beeld. In Nederland zijn we enorm goed in de P geworden denk ik, maar missen we soms essentie met de D. In Oeganda is er enorm veel talent en creativiteit in de mensen, daarmee in de basis veel aanleg voor D. “Zouden we deze kunnen combineren door meer samen te werken?” was mijn gedachte. Wat denken jullie? 

Mooi om daarbij ook te denken aan het schilderij van Frans Marc van tijdens De Eerste Wereldoorlog met de gekleurde koeien (1912). In een tijd van angst en gebrek benadrukte hij de originaliteit en puurheid van de mens. Soms in Oeganda bekruipt mij dat gevoel ook, er is zoveel directe ellende om ons heen in het dagelijks leven. Mensen die we goed kennen die wanhopig worden door hun omstandigheden. Het lijkt wel of het altijd regent in hun leven. Een onderdrukt leven waarin vrijheid en schoonheid ver weg lijken en geld veelal als uitweg wordt gezocht. Dit is mijn interpretatie en dat ben ik mij ook steeds meer bewust. Het volledig of beter kunnen zien is ook een proces. Want wat is werkelijkheid nou eigenlijk? Aan de andere kant zie ik juist steeds meer gekleurde koeien. 

Na afscheid te hebben genomen en even met de dienstdoende diaken te hebben gesproken liep ik met een vrolijk hoofd de kerk uit. Het was duidelijk: We zijn weer onderweg naar Oeganda. Het leek een stukje voorbereiding waar niemand op had gerekend. Ik sprong op de fiets voor de volgende stop. Even langs bij tante en nicht in Gouda. Het leven gaat altijd door en dat is goed!