ONDER DE MANGOBOOM

Maandagochtend om 8:15u kom ik met de boda aan. Tot mijn verbazing zitten er al vier vrouwen tegenover mister Ali onder de mangoboom. Ik ben laat, ze zijn al begonnen. Mister Ali heeft principes, met name als het gaat om tijd. Dat ben ik hier niet meer gewend. Maar als zijn les om 8:00u begint, dan dien je er dus ook echt om die tijd te zijn. Ik bied in steenkolen Lusoga (plaatselijke taal) mijn excuses aan en ga snel zitten. “You are welcome” en daarna heel veel Lusoga. Ik versta er niks meer van. Deze les is dan ook niet voor mij. Het is voor een groepje vrouwen uit het dorp Kainogoga dat zich verder wil ontwikkelen. Acht vrouwen, of beter gezegd acht boerinnen. Hun handen zijn het bewijs. Groot, sterk en met eelt bedekt. Boerinnen en ook moeders. Soms van wel vijftien kinderen. Deze vrouwen willen Engels leren. En daarom is mister Ali hier.

Nadat ik even zit komen de rest van de vrouwen ook één voor één aangelopen. Los van de Engelse woorden en zinsdelen tussendoor heb ik geen idee wat er gezegd wordt. Maar de groep hangt aan de lippen van hun leraar. Het ene moment zijn ze stil aan het luisteren en een volgend moment discussiëren en overleggen ze met elkaar over het juiste antwoord. Ik zit ondertussen wat te lezen en kijk af en toe op. Hun leergierige blikken maken mijn hart warm. Een goede frons, een hartelijke lach, verwachtingsvolle ogen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik tijdens de lessen nog geen verveelde blik heb gezien. Ondanks dat ik zelf geen actieve rol heb deze ochtenden, ik ben tenslotte slechts aanwezig, geniet ik er wel van om deze vrouwen te zien groeien. In hun Engelse vaardigheid maar tegelijkertijd ook in hun moed en in hun groepsproces. En stiekem benijd ik ze een beetje. Ik zou graag op zo’n manier Lusoga leren als dat zij de Engelse taal steeds beter onder de knie krijgen.

Mister Ali geeft twee uur les. Geen pauze. Hoewel ik in verband met de spanningsboog dat wel een goed idee zou vinden. Maar de groep heeft besloten, ze willen geen seconde van de mogelijkheid missen om deze taal te leren. Ze luisteren, oefenen en schrijven driftig mee.

Iets na tienen kijkt mister Ali verschrikt op van de tijd op zijn telefoon. Elke week weer gaat de tijd hem en de groep eigenlijk te snel voorbij. Hij sluit af, pakt zijn spullen en vertelt mij nog kort hoe het is gegaan en wat de groep voor opdracht mee heeft gekregen voor hij weer richting town vertrekt. De groep zit onderling wat te kletsen en kijkt mij dankbaar aan. Ik check nog even hoe ze het hebben gehad en of er voor mij nog vragen zijn. Meestal zijn die er niet. Dan doen we iets wat ik ze een aantal weken geleden geleerd heb: we geven onszelf een schouderklopje. Je eigen inzet waarderen, trots zijn op jezelf en elke stap vieren. Zo’n kleine les met zo’n grote waarde. Voor ik weer achter op de boda spring pers ik nog een laatste Lusoga zin uit mijn mond: “Nda kubabona wiiki ida!” (Tot volgende week!).